پرداختن به ورزش می تواند آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان را افزایش دهد. کسب مهارت و موفقیت اعتماد به نفس آنها را افزایش می دهد و به آنها می آموزد که چگونه محرک های آنی را در خود کنترل کنند که این توانایی نه تنها در ورزش که در مناسبات اجتماعی نیز مفید خواهد و به یافتن دوستان تازه کمک می کند.

سن شروع ورزش

کارشـناسان ورزش و روانشـناسی کـودک توصـیه می کننـد که کـودکان تا قـبل از رسـیدن بـه سـن 8 تـا 10 سـالگی نباید در ورزش های رقـابتی سازمان یافته که آن امتیاز محاسبه می شود و به خصوص بزرگسالان در آن نقش دارند شرکت کنند چون احتمال فشار روانی و یأس ناشی از باخت در آنها زیاد است.

- زیر 8 سال: باید در بازی، کشف و یادگیری مهارت هایی که از طریق پرتاب کردن و گرفتن، ضربه زدن به توپ، بالا و پائین پریدن، دویدن و شنا کردن حاصل می شود، کاملاً آزادانه رفتار کنند و این مهارت ها را به شادی بخش ترین روش بیاموزند.

واضح است که آموختن این موارد به آنها کمک می کند تا با اعتماد به نفس بیشتر وارد مرحله بعد شود.

- 8 تا 10 سال: بسته به میزان رشد خود می توانند در مسابقات سازمان یافته شرکت کنند مانند مسابقات داخلی در مدارس. آنها هنوز برای توسعه مهارت های خود به کمک نیاز دارند و باید کنار آمدن با ناامیدی و شکست را بیاموزند. کودکانی که بیشتر اوقات بازنده هستند بیش از دیگران مستعد کنار گذاشتن ورزش هستند. والدین و اولیای مدرسه باید مراقب باشند که با فراهم آوردن زمینه مناسب مثلاً شرکت دادن این کودک در مسابقه ای که در آن بیشترین توانائی را دارد موجبات برنده شدن و دلگرمی او را فراهم نمایند. این سنین، بهترین زمان برای پرداختن به ورزش های مختلف و انتخاب ورزش مورد علاقه از میان آنهاست.

- 10 تا 12 سال: کودکان و نوجوانان می توانند از رقابت در ورزش لذت ببرند و همچنان به آموختن مهارت های تازه بپردازند. بعضی از کودکان در این گروه سنی استعداد و علاقه خاصی به یک ورزش بخصوص نشان می دهند و می توانند با داشتن مربی در این زمینه بسیار پیشرفت نمایند.

نوجوانانی که به هر دلیل علاقه ای به شرکت در ورزش های رقابتی تیمی ندارند، می توانند با راهنمائی مربیان و والدین خود به ورزش هایی چون اسکیت، سوارکاری، دوچرخه سواری و مانند اینها بپردازند.

تحقیقات نشان می‌دهند که فعالیت بدنی همانطور که از حمله قلبی پیشگیری می‌کند، می‌تواند به پیشگیری از سکته‌ی مغزی‌ای که در اثر نقص خون‌رسانی رخ می‌دهد نیز کمک کند. در یک مطالعه محققان دریافتند که بروز سکته‌ی مغزی، در افرادی که با شدت متوسط و بیشتر ورزش می‌کنند، در مقایسه با کسانی که کم ورزش می‌کنند یا ورزش نمی‌کنند کمتر از نصف است.

شواهد نشان می‌دهند که برای دستیابی به منافع ورزش در کاهش خطر سکته‌ی مغزی به ورزش سنگین نیازی نیست. پیاده روی، دوچرخه سواری، باغبانی، حرکات موزون و انجام کارهای مربوط به گل و گیاهان منزل نیز فعالیتهای مناسبی هستند.

مطالعات نشان می‌دهند که تداوم فعالیت با شدت متوسط برای پیشگیری از سکته‌ی مغزی، بسیار بیشتر از شدت فعالیت اهمیت دارد.

تکنیکهای ورزشی مختلفی نیز برای بازگرداندن نیروی حرکتی افراد پس از سکته‌ی مغزی وجود دارد. این فعالیتها باعث بهتر شدن حرکات عضلانی و افزایش جریان خون شده و تنش، انقباضات عضلانی و سفتی عضلات که در اثر سکته مغزی ایجاد شده‌اند را تا حد زیادی بهبود می‌بخشد.

برخی از این ورزشها شامل:

* چی کونگ

* شیاتسو (نوعی ماساژ ژاپنی که با فشار روی نقاط خاصی صورت می‌گیرد)

* ماساژ

* یوگا

* تای چی و .... هستند.

شنا در آب گرم نیز یک ورزش بسیار مفید در بازگرداندن فعالیت حرکتی عضلات محسوب می‌شود و تا حد زیادی می‌تواند مانع تحلیل رفتن عضلات آسیب دیده شود.

آیا ورزش باعث افزایش قد می شود؟

اغلب این طور تصور می شود که ورزش می تواند بر روی جریان رشد تأثیر مثبت یا منفی داشته باشد؛ موضوعی که اثبات آن قدری پیچیده به نظر می رسد.